malvenko

Jak chirurg chcesz wyjąć wszystkie odłamki, Zrośnięte z płucami, zabliźnione z aortą, Kłujesz bagnetem pytań, choć ich nie dosłyszę. Sam podążam drogą, przez którą nie przejdziesz, Idę z kudłatym powiernikiem przy boku, Przez wszystkie stany, za które zapłaciłem krwią. Na ramionach dźwigam setki dusz, Których nazwiska ciążą ołowiem, Lecz nie widzisz tego w szorstkich dłoniach. Pieścisz blizny, w których straciłem czucie, Pragniesz plonów, choć ziemia już wypalona, Jesteś kochanką, choć bezradność jest moją żoną. Jak wtedy, gdy spadałem w ciemność, Mijając rozbłyski i świst miotaczy płomieni. Słysząc silniki Tygrysów, Panter Biegłem, drążąc śmierć we wrogich ciałach, Tylko ja z Garandem przy sercu, Kuląc się w okopach przed artylerią. Więc odjadę w pył, moja dziewczynko, Otrząśniesz mnie z bielizny jak postny popiół, Nim skończysz tańczyć swinga. Założę ciężką kurtkę, odpalę motor, Pomknę we wspomnienia, których już nikt nie słucha. Odjadę w życie, za które zapłaciłem krwią.